Czy muszę rozliczać podatki na Maderze? To jest główne pytanie, które emigranci przeprowadzający się na Maderę zadają nam jako doradcom podatkowym. To najprostsza odpowiedź, jaką możemy udzielić: jeśli jesteś rezydentem, ze względów podatkowych tak (w tym niezwyczajni rezydenci podatkowi posiadacze statusu).
Rezydencja podatkowa
Rezydencja podatkowa, w przypadku emigrantów, uzyskuje się poprzez zamieszkiwanie na Maderze/Portugalia dłużej niż 183 dni (następnie lub nie) w jakimkolwiek okresie 12 miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku; lub posiadanie domu, w dowolnym momencie w okresie 12 miesięcy, w warunkach pozwalających na domniemanie zamiaru posiadania i zajmowania go jako zwykłego miejsca zamieszkania.
Biorąc pod uwagę powyższe, rezydenci, do celów podatkowych, są zobowiązani do złożenia podatku dochodowego od osób fizycznych na Maderze/Portugalia, zgłaszając swój dochód uzyskany na całym świecie, numer IBAN (lub równoważny) posiadanych zagranicznych rachunków bankowych i odpowiadające im zapłacone podatki (w Portugalii i/lub za granicą).
Grzywny
Zgodnie z art. 116 ogólnego systemu naruszeń podatkowych, brak złożenia zeznania podatkowego w ustawowym terminie podlega karze grzywny od 150 do 3,750 euro.
Jeśli zdecydujemy się na złożenie zeznania podatkowego z własnej inicjatywy, w ciągu 30 dni od zakończenia obowiązku sprawozdawczego może zostać obciążona minimalna grzywna w wysokości 25 euro (12.5% minimalnej kwoty ustawowej). Ma to zastosowanie tylko wtedy, gdy rząd portugalski nie został ukarany w swoim pierwotnym oświadczeniu (tj. jeśli nie otrzymał kwot, do których nie był uprawniony).
Ale jeśli złożysz deklarację podatkową ponad 30 dni po terminie, będziesz musiał zapłacić minimalną grzywnę w wysokości 37.50 euro (25% ustawowego minimum), która może wzrosnąć do 112.50 euro, jeśli do czasu uregulujesz sytuację Urząd Skarbowy wszczął już kontrolę.
Ta obniżona grzywna musi zostać zapłacona w ciągu 15 dni od powiadomienia. Jeżeli płatność ta nie zostanie dokonana w terminie, zostanie wszczęte postępowanie o wykroczenie administracyjne, a minimalna należna kara wyniesie 150 euro, do której zostaną doliczone koszty postępowania.
W przypadku opóźnienia w złożeniu oświadczenia kara może wynieść nawet 3 750. Również w tym kontekście opóźnienia, jeśli organ podatkowy stwierdzi nieścisłości lub pominięcia w zeznaniu podatkowym, kara wynosi od 375 euro do 22 500 euro.
Wymiana informacji
Organy podatkowe w UE zgodziły się zatem na ściślejszą współpracę, aby móc prawidłowo nakładać podatki na swoich podatników oraz zwalczać oszustwa podatkowe i uchylanie się od opodatkowania.
Współpraca administracyjna w zakresie podatków bezpośrednich między właściwymi organami Państwa członkowskie UE pomaga zapewnić, by wszyscy podatnicy płacili sprawiedliwą część obciążenia podatkowego, niezależnie od tego, gdzie pracują, przechodzą na emeryturę, posiadają konto bankowe, inwestują lub prowadzą działalność gospodarczą. Opiera się to na dyrektywie Rady 2011/16/UE, która ustanawia wszystkie niezbędne procedury i zapewnia strukturę bezpiecznej platformy współpracy.
Zakres: zakres dyrektywy obejmuje wszystkie podatki wszelkiego rodzaju z wyjątkiem podatku VAT, ceł, akcyzy i obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne, ponieważ są one już objęte innymi przepisami unijnymi dotyczącymi współpracy administracyjnej. Również odzyskiwanie długów podatkowych reguluje własne ustawodawstwo.
Zakres osób objętych poszczególnymi wymianami informacji zależy od tematyki. Dyrektywa obejmuje osoby fizyczne (tj. osoby fizyczne), osoby prawne (tj. spółki) oraz wszelkie inne porozumienia prawne, takie jak trusty i fundacje, które są rezydentami co najmniej jednego państwa członkowskiego UE.
Wymiana informacji: Dyrektywa przewiduje wymianę określonych informacji w trzech formach: spontanicznej, automatycznej i na żądanie.
- Spontaniczna wymiana informacji ma miejsce, gdy kraj wykryje informacje o możliwym uchylaniu się od opodatkowania, istotne dla innego kraju, którym jest albo kraj źródła dochodu, albo kraj zamieszkania.
- Wymiana informacji na żądanie jest używany, gdy potrzebne są dodatkowe informacje do celów podatkowych z innego kraju.
- Automatyczna wymiana informacji jest aktywowany w sytuacji transgranicznej, gdy podatnik prowadzi działalność w innym kraju niż kraj rezydencji. W takich przypadkach administracje podatkowe automatycznie okresowo przekazują informacje podatkowe do kraju rezydencji podatnika w formie elektronicznej. Dyrektywa przewiduje obowiązkową wymianę pięciu kategorii dochodów i aktywów: dochód z tytułu zatrudnienia, dochód z emerytury, honoraria dyrektorów, dochód i własność nieruchomości i produktów ubezpieczeniowych na życie. Zakres został później rozszerzony o informacje dotyczące rachunków finansowych, transgraniczne interpretacje podatkowe i wcześniejsze ustalenia cenowe, sprawozdawczość kraj po kraju oraz schematy planowania podatkowego. Te zmiany, które rozszerzają zastosowanie pierwotnej dyrektywy, są luźno oparte na wspólnych globalnych standardach uzgodnionych przez administracje podatkowe na szczeblu międzynarodowym, w szczególności w OECD. Czasami jednak idą dalej i, co ważne, mają charakter legislacyjny, a nie opierają się na porozumieniu politycznym bez mocy legislacyjnej. Dyrektywa przewiduje praktyczne ramy wymiany informacji – tj. standardowe formularze do wymiany informacji na żądanie i spontanicznie, a także formaty komputerowe do automatycznej wymiany informacji – zabezpieczone kanały elektroniczne do wymiany informacji oraz centralny katalog do przechowywania i udostępniania informacje na temat transgranicznych interpretacji prawa podatkowego, uprzednich uzgodnień cenowych i podlegających zgłoszeniu uzgodnień transgranicznych („- schematy planowania podatkowego”). Państwa członkowskie są również zobowiązane do przekazywania sobie nawzajem informacji zwrotnych na temat wykorzystania otrzymanych informacji oraz do zbadania wraz z Komisją, na ile dyrektywa wspiera współpracę administracyjną.
- Inne formy współpracy administracyjnej: Dyrektywa przewiduje inne środki współpracy administracyjnej, takie jak obecność urzędników państwa członkowskiego w urzędach organów podatkowych innego państwa członkowskiego lub podczas prowadzonych tam dochodzeń administracyjnych. Obejmuje również kontrole jednoczesne, umożliwiające dwóm lub więcej państwom członkowskim prowadzenie jednoczesnej kontroli osób będących przedmiotem wspólnego lub uzupełniającego się zainteresowania, wnioski o powiadomienie o instrumentach podatkowych oraz decyzje wydane przez organ innego państwa członkowskiego.
Miguel Pinto-Correia posiada tytuł magistra ekonomii międzynarodowej i studiów europejskich w ISEG – Lisbon School of Economics & Management oraz tytuł licencjata w dziedzinie ekonomii w Nova School of Business and Economics. Jest stałym członkiem Zakonu Ekonomistów (Ordem dos Economistas)… Czytaj więcej
