Co to jest „spadek transgraniczny”?
Dziedziczenie to przeniesienie z chwilą śmierci spadku — praw i obowiązków — zmarłego. Prawami mogą być na przykład własność domu, pojazdu lub rachunku bankowego; zobowiązania mogą obejmować na przykład długi.Spadek transgraniczny (lub międzynarodowy) to dziedziczenie z elementami pochodzącymi z różnych krajów: na przykład zmarły mieszkał w innym kraju niż kraj pochodzenia, spadkobiercy zmarłego mieszkają w innym kraju lub zmarły posiadał majątek w kilku krajach
Dlaczego konieczne są przepisy UE dotyczące dziedziczenia transgranicznego?
Każdego roku coraz więcej obywateli Unii Europejskiej przenosi się do innego państwa członkowskiego UE, aby studiować, pracować lub założyć rodzinę. W rezultacie każdego roku ponad pół miliona rodzin jest zaangażowanych w dziedziczenie transgraniczne. obywatelstwo i władze kraju, w którym zmarły ostatnio mieszkał) oraz prawa kilku krajów (na przykład prawa wszystkich krajów, w których zmarły posiadał majątek). W związku z tym obywatele mogą być zmuszeni wszcząć postępowanie spadkowe w różnych krajach i zająć się prawem różnych krajów. Może to być kosztowne i może skutkować wydaniem przez organy sprzecznych decyzji. Aby ułatwić planowanie i zarządzanie dziedziczeniem transgranicznym, UE przyjęła w 2012 r. prawodawstwo – rozporządzenie w sprawie dziedziczenia (Rozporządzenie (UE) nr 650 / 2012).
Co robi rozporządzenie UE?
Rozporządzenie określa zasady określające, które organy państwa członkowskiego UE zajmą się dziedziczeniem transgranicznym i jakie prawo krajowe będzie miało zastosowanie do tego dziedziczenia. W ten sposób obywatel lub spadkodawca (składający testament) może zaplanować swoje dziedziczenie, a spadkobiercy nie muszą już mieć do czynienia z wieloma krajowymi przepisami i organami. ze sprawą spadkową wydaną w jednym państwie członkowskim UE, aby wywołać skutki w innym państwie członkowskim UE. Wreszcie rozporządzenie tworzy europejskie poświadczenie spadkowe (ECS), dokument, którego spadkobiercy (a także zapisobiercy, wykonawcy testamentu i zarządcy majątku zmarłego) mogą żądać w celu udowodnienia swojego statusu i wykonywania swojego prawa w innym państwie członkowskim UE.
Do celów rozporządzenia termin „państwo członkowskie UE” należy rozumieć jako obejmujący wszystkie państwa członkowskie UE z wyjątkiem Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii, ponieważ te ostatnie państwa nie uczestniczą w rozporządzeniu.
Co obejmuje rozporządzenie UE? Rozporządzenie dotyczy pewnych kwestii proceduralnych związanych z dziedziczeniem transgranicznym – tj. tego, które organy państwa członkowskiego UE zajmą się dziedziczeniem, jakie prawo krajowe będzie miało zastosowanie do dziedziczenia, w jaki sposób orzeczenia sądowe i dokumenty notarialne w sprawach spadkowych będą wywoływać skutki w innym państwie członkowskim UE oraz w jaki sposób można korzystać z ECS. Rozporządzenie nie reguluje kwestii merytorycznych dotyczących dziedziczenia transgranicznego, takich jak to, jaka część majątku zmarłego powinna trafić do jego dzieci i małżonka oraz w jakim stopniu spadkodawca decyduje, komu pozostawi swój majątek. Kwestie te nadal będą regulowane przez prawo krajowe.Rozporządzenie nie reguluje niektórych spraw, które można powiązać ze spadkiem transgranicznym, na przykład:
- stan cywilny obywateli (np. kto był ostatnim małżonkiem zmarłego);
- ustrój majątkowy pary, czy to w małżeństwie, czy w zarejestrowanym związku partnerskim (tj. sposób podziału majątku pary w przypadku śmierci jednego z małżonków lub partnerów);
- zobowiązania alimentacyjne wobec osób niesamodzielnych (na przykład byłego małżonka lub dzieci po rozwodzie);
- plany emerytalne;
- spółki, w tym sposób przeniesienia udziałów zmarłego w spółce;
- wpisanie majątku spadkowego do księgi wieczystej (np. wpisanie własności domu do księgi wieczystej).
Rozporządzenie nie dotyczy również prawa podatkowego. Prawo krajowe każdego państwa członkowskiego UE określa, które podatki od dziedziczenia należy płacić i gdzie.
Kluczowe zasady unijnego rozporządzenia
Rozporządzenie sprawia, że dziedziczenie transgraniczne jest prostsze i tańsze.
Organy i prawo ostatniego kraju zamieszkania zmarłego: organy państwa członkowskiego UE, w którym zmarły ostatnio mieszkał, zajmą się dziedziczeniem i, co do zasady, zastosują do dziedziczenia prawo tego państwa członkowskiego UE.
Możliwy wybór prawa: obywatele mogą jednak wybrać, że prawo ich kraju obywatelstwa powinno mieć zastosowanie do ich dziedziczenia. Tego wyboru prawa można dokonać w testamencie lub w odrębnym oświadczeniu. Krajem, którego prawo zostało wybrane, może być państwo członkowskie UE lub kraj spoza UE.
Uznawanie, akceptacja i egzekwowanie w innych państwach członkowskich UE: orzeczenia sądowe w sprawach spadkowych wydane w jednym państwie członkowskim UE będą automatycznie uznawane w innych państwach członkowskich UE. W przypadku sprzeciwu wobec ich uznania zostaną one uznane za wykonalne na uproszczonych zasadach. Dokumenty urzędowe (takie jak dokumenty notarialne) dotyczące spraw spadkowych (na przykład testament lub poświadczenie dziedziczenia) sporządzone w jednym państwie członkowskim UE będą również akceptowane i uznane za wykonalne w innym państwie członkowskim UE na uproszczonych zasadach.
ECS (europejski certyfikat spadkowy): spadkobiercy mogą uzyskać takie zaświadczenie w państwie członkowskim UE, aby móc udowodnić swój status spadkobierców majątku znajdującego się w innych państwach członkowskich UE.
Źródło: Komisja Europejska i Europejska Sieć Sądownicza
MCS a jej multidyscyplinarny zespół z ponad 20-letnim doświadczeniem jest gotowy pomóc Ci w zapewnieniu zgodności testamentu z Twoimi życzeniami i preferowanym prawem. Nie krępuj się skontaktuj się z nami.
Ambrosio Jardim od 1998 roku pracował głównie w obszarach prawa handlowego (korporacyjnego, fuzji i przejęć, wspólnych przedsięwzięć, restrukturyzacji i planowania), krajowego i międzynarodowego prawa podatkowego oraz nieruchomości…. Czytaj więcej
